Peter Keating

Written on 8/27/2008 10:25:00 am by Swift!

Peter Keating is a new draftsman in the office of Francon & Heyers, the leading Architects in America. Guy Francon, one among the two partners is very much impressed with Keating’s academic records and so has a liking for him. Tim Davis is the most skilled draftsman at Francon’s office. Now read the following:


In the drafting room he found Tim Davis, his best friend, slouched despondently over a drawing. Tim Davis was the tall, blond boy at the next table, whom Keating had noticed long ago, because he had known, with no tangible evidence, but with certainty, as Keating always knew such things, that this was the favored draftsman of the office. Keating managed to be assigned, as frequently as possible, to do parts of the projects on which Davis worked. Soon they were out to lunch together, and to a quiet little speak-easy after the day’s work, and Keating was listening with breathless attention to Davis’ talk about his love for one Elaine Duffy, not a word of which Keating ever remembered afterward.

He found Davis now in black gloom, his mouth chewing furiously a cigarette and a pencil at once. Keating did not have to question him. He merely bent his friendly face over Davis’ shoulder. Davis spit out the cigarette and exploded. He had just been told that he would have to work overtime tonight, for the third time this week.

“Got to stay late, God knows how late! Gotta finish this damn tripe tonight!” He slammed the sheets spread before him. “Look at it.! Hours and hours to finish it! What am I going to do?”
“Well, it’s because you’re the best man here, Tim, and they need you.”
“To hell with that! I’ve got a date with Elaine tonight! How’m I going to break it? Third time! She won’t believe me! She told me so last time! That’s the end! I’m going up to Guy the Mighty and tell him where he can put his plans and his job! I’m through!”
“Wait,” said Keating, and leaned closer to him. “Wait! There’s another way. I’ll finish them for you.”
“Huh?”
“I’ll stay. I’ll do them. Don’t be afraid. No one’ll tell the difference.”
“Pete! Would you?”
“Sure. I’ve nothing to do tonight. You just stay till they all go home and then skip.”
“Oh, gee, Pete!” Davis sighed, tempted. “But look, if they find out they’ll can me. You’re too new for this kind of job.”
“They won’t find out.”
“I can’t lose my job, Pete. You know I can’t. Elaine and I are going to be married soon. If anything happens…”
“Nothing will happen.”

Shortly after six, Davis departed furtively from the empty drafting room, leaving Keating at his table.

Bending under a solitary green lamp, Keating glanced at the desolate expanse of three long rooms, oddly silent after the day’s rush, and he felt that he owned them, that he would own them, as surely as the pencil moved in his hand.

It was half past nine when he finished the plans, stacked them neatly on Davis’ table, and left the office. He walked down the street, glowing with a comfortable, undignified feeling, as though after a good meal.

* * * * * * * *

In the drafting room, Keating concentrated on Tim Davis. Work and drawings were only unavoidable details on the surface of his days; Tim Davis was the substance and the shape of the first step in his career.

Davis let him do most of his own work; only night work at first, then parts of his daily assignments as well; secretly, at first, then openly. Davis had not wanted it to be known. Keating made it known, with an air of naïve confidence which implied that he was only a tool, no more than Tim’s pencil or T-square, that his help enhanced Tim’s importance rather than diminished it and, therefore, he did not wish to conceal it.

At first, Davis relayed instructions to Keating; then the chief draftsman took the arrangement for granted and began coming to Keating with orders intended for Davis. Keating was always there, smiling, saying” “I’ll do it; don’t bother Tim with those little things. I’ll take care of it.” Davis relaxed and let himself be carried along; he smoked a great deal, he lolled about, his legs twisted loosely over the rungs of a stool, his eyes closed, dreaming of Elaine; he turned once in a while: “Is the stuff ready, Pete?”

Davis had married Elaine that spring. He was frequently late for work. He had whispered to Keating: “You’re in with the old man Pete, slip a good word for me, once in a while, will you?-so they’ll overlook a few things. God do I hate to have to be working right now!” Keating would say to Francon: “I’m sorry, Mr. Francon, that Murray job sub-basement plans were so late, but Tim Davis had a quarrel with his wife last night, and you know how newlyweds are, you don’t want to be too hard on them,” or “It’s Tim Davis again, Mr. Francon, do forgive him, he can’t help it, he hasn’t got his mind on his work at all!”

When Francon glanced at the list of his employees’ salaries, he notices that his most expensive draftsman was the man least needed in the office.

When Tim Davis lost his job, no one in the drafting room was surprised but Tim Davis. He could not understand it. He set his lips defiantly in bitterness against a world he would hate forever. He felt he had no friend on earth save Peter Keating.

Keating consoled him, cursed Francon, cursed the injustice of humanity, spent six dollars in a speak-easy, entertaining the secretary of an obscure architect of his acquaintance and arranged a new job for Tim Davis.

* * * * * * * *

By a unanimous decision of Francon, Heyer and the chief draftsman, Tim’s table position and salary were given to Peter Keating. But this was only part of his satisfaction; there was another sense of it, warmer and less real-and more dangerous. He said brightly and often: “Tim Davis? Oh yes, I got him his present job.”


On Peter Keating, From Ayn Rand’s The Fountainhead

മഴ

Written on 8/27/2008 12:51:00 am by Swift!

തൃശ്ശൂരില്‍ പോയി വരുന്നതു വന്നു വന്നു ഒരു ഹോബി ആയി മാറിയിട്ടുണ്ട്, എനിക്ക്.നേരത്തെ എറണാകുളം തൃശൂര്‍ ആയിരുന്നു എന്‍റെ സന്ചാരപഥം. ഇപ്പോള്‍ തിരുവനന്തപുരത്ത് നിന്നു ആയി എന്ന് മാത്രം. ഒരു ദിവസം 600 കിലോമീറ്റര്‍, കുറച്ചു കടുപ്പം തന്നെ...അതും ആഴ്ചയില്‍ രണ്ടും മൂന്നും തവണ..

അനിയത്തി ഹോസ്റ്റലിലേക്ക് മടങ്ങി. ഇനി എന്നാണാവോ വീട്ടില്‍ എല്ലാവരും കൂടി ഒന്നിച്ചു? എന്‍റെ മുറിയില്‍ ഇനി തലയും കുത്തി കിടന്നു പഠിക്കുന്ന ഒരു രൂപത്തെ miss ചെയ്യും. ഒരു അനക്കവും ഇല്ലാതെയാവും.

ട്രെയിനില്‍ ഞാന്‍ ഒരു coffee വാങ്ങി അവള്‍ക്കു കൊടുത്തു.എനിക്കും വാങ്ങി തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ അത് കൈയില്‍ നിന്നു താഴെ ഇട്ടിരിക്കുന്നു കുറെ അവളുടെ ദേഹത്തും വീണു...അവളെ ഒന്നു നോക്കിയ ശേഷം ഞാന്‍ ഒരെണ്ണം കൂടി വില്പനക്കാരനോട് ചോദിച്ചു. അപ്പോള്‍ അയാള്‍ "മുഴുവനും താഴെ പോയോ" എന്ന് ചോദിച്ചു.അയാള്‍ ഒരെണ്ണം കൂടി തന്നു. ഞാന്‍ അതിന്‍റെ പൈസ കൊടുത്തപ്പോള്‍ അയാള്‍ വാങ്ങിയില്ല. എത്ര നിര്‍ബന്ധിച്ചിട്ടും അയാള്‍ മൂന്നാമത്തെ കാപ്പിയുടെ പൈസ വാങ്ങിയില്ല. എനിക്ക് ഭയങ്കര സന്തോഷം തോന്നി.അഞ്ചു രൂപ ലാഭിച്ചതിലല്ല...ഇങ്ങനത്തെ ആള്‍ക്കാര്‍ ഉണ്ടല്ലോ എന്നറിഞ്ഞിട്ടു. ഒരു മാലയ്ക്കു വേണ്ടി പോലും കൊലപാതകം നടക്കുന്ന നാട്ടില്‍ തനിക്ക് അര്‍ഹമായ പണം ഒരാള്‍ സ്വമനസാലെ വേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍, സന്തോഷംതോന്നി. പെട്ടെന്ന് ഓര്‍ത്തു പോയത് ഒരു രൂപയ്ക്ക് വേണ്ടി വഴക്കിടുന്ന ഓട്ടോക്കാരെ ആണ്.

അനു പോയി. കുറെ നാള് കഴിഞ്ഞു ഞാന്‍ എന്നോട് തന്നെ ചോദിക്കും...ആരായിരുന്നു അനു?

ആലപ്പുഴ വഴിയായിരുന്നു മടക്കയാത്ര. ഒന്നോ രണ്ടോ പ്രാവശ്യം മാത്രമേ ഇതു വഴി വന്നിട്ടുള്ളു. പല കാഴ്ചകളും കണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് എനിക്ക് മനസ്സിലായത് എനിക്ക് water bodies ഭയങ്കര ഇഷ്ടമാണെന്ന്. നദിയും പുഴയും ഒക്കെ കാണുമ്പോള്‍ എനിക്കുണ്ടാവുന്ന സന്തോഷം! ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ഇഷ്ടം കടല്‍ ആണ്.പക്ഷെ വളരെ കുറച്ചു പ്രാവശ്യം മാത്രമേ കണ്ടിട്ടുള്ളു. അതില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ഓര്‍മയില്‍ നില്ക്കുന്നത് ശ്രീലങ്കയിലെ കടല്‍ തീരം. കടല്‍ എത്ര കണ്ടാലും എനിക്ക് മതിവരില്ല. അത് പോലെ ഇഷ്ടമുള്ള വേറെ ഒരു കാര്യം മഴ നനയുന്നതാണ്. എല്ലാം മറന്ന്, തകര്‍ത്തു പെയ്യുന്ന മഴയില്‍ ആസ്വദിച്ചു നടക്കുക!ഹാ! ഇപ്പോള്‍ അത് ചെയ്യാന്‍ പറ്റുന്നില്ലല്ലോ...കാരണം? എന്തൊക്കെയോ നഷ്ടപെടും എന്ന പോലെയുള്ള ഒരു തോന്നല്‍, കൈയില്‍ ഉള്ള എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ നനഞ്ഞാലോ എന്ന വിചാരം, വെറുതെ എന്തിനാ എന്ന ചിന്ത, പനിയെ പേടി,എല്ലാത്തിലും ഉപരി, കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴ അറിഞ്ഞു കൊണ്ടു നനയാന്‍ വേണ്ടുന്ന ധൈര്യം, അത് കിട്ടാത്തത്...

ഇപ്പോഴും ഓര്‍മയുണ്ട്...ആറാം ക്ലാസ്സിലെ ഓണാഘോഷം കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു വരുമ്പോള്‍ പെയ്ത മഴ...അറിഞ്ഞു കൊണ്ടു അതും നനഞ്ഞു ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ വരെ നടന്നതും...കണ്ണുകാണാന്‍ പോലും പറ്റാത്ത പോലെതകര്‍ത്തു പെയ്യുന്ന മഴ.
അനില്‍ സര്‍ന്‍റെ ബൈക്കിനു പുറകില്‍ ഇരുന്നു രാത്രിയില്‍ എറണാകുളം MG Roadല്‍ നനഞ്ഞ മഴ...അവയെല്ലാം ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു കൊണ്ടു നനഞ്ഞവ ആയിരുന്നു.നനയാതിരിക്കാന്‍ എനിക്ക് പറ്റുമായിരുന്നെങ്കിലും നനയാന്‍ വേണ്ടി ഞാന്‍ നനഞ്ഞ മഴകള്‍.

ഇനി എന്നാണോ ആവോ ഒന്നു കൂടി?എന്നെങ്കിലും ഞാന്‍ കുട എട്ടുക്കാതെ പോകുമ്പോള്‍ തകര്‍ത്തു മഴപെയ്യണേ..അന്നെന്റെ pocketല്‍, നനയും എന്ന് ഞാന്‍ ഭയക്കുന്ന ഒന്നും ഉണ്ടാവരുതേ..

മഴ മൊത്തമായി എന്നെ നനച്ചു കഴിയുമ്പോള്‍ ഒരു പ്രത്യേക ധൈര്യം തോന്നും... എനിക്ക് ഇനി ഒന്നും നഷ്ടപെടാന്‍ ഇല്ല എന്ന്... ധൈര്യം തോന്നുമ്പോള്‍ പിന്നെ ബാക്കി മഴ കൊള്ളുന്നത്‌ ഒരു ഹരമാണ്...നനഞ്ഞിറങ്ങിയാല്‍ പിന്നെ എന്താ പേടിക്കാന്‍, പിന്നെ നഷ്ടപ്പെടാന്‍ ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ..

ഓടി പോകാന്‍ വല്ല സ്ഥലവുമുണ്ടോ?

Written on 8/25/2008 08:52:00 pm by Swift!

എന്തില്‍ നിന്നൊക്കെ ഓടി പോകാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു,
അതെല്ലാം എന്തേ എന്നെ വിടാതെ പിന്തുടരുന്നു?
എവിടെ പോയാലും എനിക്ക് സമാധാനം തരില്ല എന്നുണ്ടോ?
ഇങ്ങനെയൊക്കെയാവാന്‍ എന്താ ഞാന്‍ ചെയ്ത തെറ്റ്?

Beware of

Written on 8/25/2008 06:39:00 pm by Swift!

The ones I fear the most are the ones which come to you and say, "I'm nothing compared to you..., you are great, I'm nothing...". So let me get your help. And finally ...

The most dangerous species. Parasites.

purely coincidental!

Written on 8/21/2008 05:28:00 pm by Swift!

മകന്‍റെ മരണവാര്‍ത്ത അറിഞ്ഞ് അമ്മയ്ക്ക് പോകാന്‍ കഴിയാതിരുന്ന സംഭവത്തെ പണിമുടക്കുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തുന്നത് മനുഷ്യതമില്ലായ്മ ആണെന്ന് CITU സംസ്ഥാന General Secretary എം. എം. .ലോറെന്സ്. ഇങ്ങനെ ഒരു സംഭവം ഉണ്ടായതില്‍ അതിയായ ദുഖമുണ്ട്. എന്നാല്‍ ഇതിന് പണിമുടക്കുമായി ബന്ധമുള്ളതായികണക്കാക്കുന്നില്ല.പണിമുടക്ക്‌ നടത്തിയത് കുട്ടി മരിക്കും എന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടല്ല...ഇതു യാദൃശ്ചികമായി സംഭവിച്ചതാണ് . ...ഇതൊക്കെ നിങ്ങള്‍ സമരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു കാണുന്നത് , അധാര്‍മികമാണ്, ന്യായമല്ല...

സാറിനെ ഞാന്‍ ഒരിക്കലും നേരിട്ടു കാണില്ല.കണ്ടാല്‍ പറഞ്ഞേനെ..

ഇത്രയും മനുഷ്യത്തവും ധര്‍മ്മബോധവും ഉള്ള മലയാളികള്‍ ഉണ്ടെന്നു അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ തോന്നുന്ന ആശ്വാസം ചില്ലറയല്ല. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ മലയാളികളുടെ പോക്കിനെ കുറിച്ചു ഓര്‍ത്തു ടെന്‍ഷന്‍ അടിച്ചിരിക്കുവായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ്‌ ഇദ്ദേഹത്തെ പോലെ ഉള്ള നല്ലവര്‍ ഉണ്ടെന്നു അറിഞ്ഞത്.എന്താശ്വാസമായി എന്ന് അറിയാമോ? ഇനി മലയാളികള്‍ വഴി തെറ്റി പോയാലും സാരമില്ല. ഇദ്ദേഹം CITU യില്‍ ഒതുങ്ങേണ്ട ആള് അല്ലായിരുന്നു.കുറഞ്ഞത് മന്ത്രി എങ്കിലും ആക്കണമായിരുന്നു. ജന നന്മയെ ഓര്‍ത്തു... അദ്ദേഹത്തിന് സംഭവത്തില്‍ വിഷമം ഉണ്ടായത് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് സഹിക്കുന്നില്ല.എന്തിന് ഇത്രയും ലോലഹൃദയനായ അദ്ദേഹത്തെ നമ്മള്‍ ഇത്തരം ക്രൂരമായ വാര്‍ത്തകള്‍ പറഞ്ഞു വേദനിപ്പിച്ചു? ദൈവം ക്ഷമിക്കില്ലകേട്ടോ..

പിന്നെ അമ്മയ്ക്ക് പോകാന്‍ പറ്റാത്തതിനെ പണിമുടക്കുമായി ബന്ധപെടുത്തിയ സംഭവം.എന്ത് നീചമായി പോയിഅത്?ഇങ്ങനെ ഒരു അടിസ്ഥാനമില്ലാത്ത ആരോപണം നമ്മള്‍ ഉന്നയിക്കാമോ? ഇവര്‍ ബന്ദ് നടത്തിയത് എന്ത് നല്ല ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയാ, എന്തൊക്കെ കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ സഹിച്ചാ.. അതിനെ അഭിനന്ദിച്ചില്ലെന്കിലും ഇങ്ങനെ സത്യവിരുദ്ധമായ കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു അവഹേളിക്കരുത്. പണിമുടക്കായത് കൊണ്ടാണ് വണ്ടി കിട്ടതിരുന്നതത്രേ! ആരെങ്കിലും വിശ്വസിക്കുമോ ഇങ്ങനത്തെ പച്ചക്കള്ളം?

പിന്നെ കുട്ടി മരിച്ച കാര്യം... അത് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞതു നൂറു ശതമാനം സത്യമാ.. ആര്‍ക്കെങ്കിലും പറയാന്‍പറ്റുമോ ആരു എപ്പോള്‍ മരിക്കും എന്ന്? മരിക്കും എന്നറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ അദ്ദേഹം തീര്‍ച്ചയായും ബന്ദ് (സോറിപണിമുടക്ക്‌) മാറ്റിവെച്ചേനെ. അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ ആരൊക്കെ മരിക്കും എന്ന് നോക്കി ആര്‍ക്കെങ്കിലും ബന്ദ് (വീണ്ടുംസോറി, എന്ത് ചെയ്യാം) നടത്താന്‍ പറ്റുമോ? ബന്ദ് ആണോ മരണം ആണോ പ്രധാനം? മരിച്ച കുട്ടി ആരു? വെറും ഒരു ഇന്ത്യന്‍ പൌരന്‍. അങ്ങനെയുള്ള ഒരാള്‍ക്ക്‌ വേണ്ടി ബഹുജനങ്ങളെ ലകഷ്യമാക്കി സംഘടിപ്പിച്ച കലാപരിപാടി ( മീന്‍ എന്ടെര്ടൈന്മെന്റ്റ് പ്രോഗ്രാം) ആണോ പ്രധാനം അതോ കുറച്ചു ആള്‍ക്കാര്‍ മാത്രം പങ്കെടുക്കുന്ന ഒരു പ്രാദേശിക മരണം ആണോ വലുത്? ഹര്‍ത്താല്‍ ആകുമ്പോള്‍ ആക്ഷന്‍ ഉണ്ട്, സസ്പെന്‍സ് ഉണ്ട്, ബുദ്ധിപൂര്‍വമുള്ള "കളി"കള്‍ ഉണ്ട്.മരണം ആണെന്കിലോ? ഛെ ബോറ്, വെറും ഡെസ്പ് കരച്ചില്‍മാത്രം. ഏതാ കൂടുതല്‍ നിങ്ങള്‍ കാണാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്...നിങ്ങള്‍ തന്നെ പറയു..അപ്പോള്‍ നമ്മുടെ മാന്യ ദേഹത്തിനെ ഇത്തരം അപ്രസക്തങ്ങളായ കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ സമയം കളയുന്നത് എന്തിന്.

ഇതു യാദ്രിശ്ചികമായി സംഭവിച്ചതാണ്...എന്താണോ ആവോ അദ്ദേഹം ഉദ്ദേശിച്ചത്...ബന്ദ് ആയിരുന്നു എന്നാണോ? അതോ മരണം ... പിടി കിട്ടി പോയി.ഹര്‍ത്താല്‍ ദിവസത്തില്‍ മരണം, അതിനെതുടര്‍ന്നുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടുകള്‍... അവയൊക്കെ ആണ് അപ്പോള്‍ യാദ്രിശ്ചികം ആയി പോയത്.ബൈ വേ വാട്ട് ഇസ് മീനിംഗ് ഓഫ് യാദ്രിശ്ചികം?ഇസ് ഇറ്റ് അണ്‍എക്സ്പെക്ടെഡ്?അല്ല...കോ -ഇന്സിടെന്‍സ് ആണോ...സോറി വല്യവിവരം ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടു കറക്റ്റ് മീനിംഗ് അറിയില്ല...ഇങ്ങനെന്തോ ആണെന്ന് അറിയാം. പക്ഷെ അര്‍ഥംമനസ്സിലായി വരുമ്പോള്‍ എനിക്ക് ഞെട്ടല്‍ അനുഭവപ്പെടുന്നു...സത്യമായിട്ടും സാറിന് അറിയില്ലായിരുന്നോ, ഹര്‍ത്താല്‍ ദിനത്തില്‍ മരണവും വിവാഹവും ഒക്കെ കേരളത്തില്‍ നടക്കുന്നുണ്ടെന്ന്. അതിനേക്കാള്‍ പ്രധാനമായമറ്റു പലതും പലരുടെയും ജീവിതത്തില്‍...എനിക്കറിയാം സാര്‍ എന്താ പറയാന്‍ പോകുന്നത് എന്ന്...രാജ്യതാത്പര്യം ആണ് പ്രധാനം,അപ്പോള്‍ വ്യക്തികള്‍ ഇങ്ങനെ പലതും സഹിക്കണം. അത് സാറിന്‍റെ ഇഷ്ടംപോലെ.ഞാന്‍ ഒന്നും ചോദ്യം ചെയ്യുന്നില്ല.ഒരു ഡൌട്ട് മാത്രം...വ്യക്തികള്‍ ചേരുന്നതാണോ സമൂഹംഅതോ...നിര്‍ത്തെടാ!. അവന്‍റെ ഒരു മണ്ടന്‍ സംശയം. നീ പറയാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത് പറ...അല്ലാതെ സംശയം പോലും... അപ്പോള്‍ സാറേ, ഞാന്‍ പറഞ്ഞു വന്നത് എന്തെന്നാല്‍...ഇങ്ങനെ കേരളത്തില്‍ നടക്കുന്ന എല്ലാ പരിപാടികളും, അവയ്ക്ക് നേരിടുന്ന ബുദ്ധിമുട്ടുകളും ഒക്കെ സാറിന് അറിയില്ലായിരുന്നോ...അവയെല്ലാം വെറുംയാദ്രിസ്ചികമായി സംഭവിച്ചതാണെന്ന് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ എന്‍റെ കണ്‍ഫ്യൂഷന്‍ കൂടി വരുന്നു..വാട്ട് ഇസ് മീനിന്ഗ്ഓഫ് യാദ്രിശ്ചികം..? എന്തെങ്കിലും ആകട്ടെ...ഞാന്‍ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ ആവശ്യമില്ലാത്തത് ഒക്കെ ആലോചിച്ചു
വട്ടു പിടിക്കുന്നത്‌.

സാറേ ഞങ്ങള്‍ മലയാളികള്‍ എല്ലാവരുടെയും കല്യാണവും മരണവും ഒക്കെ ഏത് വിധേനെ നടക്കണം എന്ന്തീരുമാനിക്കുന്നത് അങ്ങയെ പോലുള്ള അതികായന്മാരാന്. അതിനുള്ള അവകാശം ഞങ്ങള്‍ മലയാളികള്‍കാലാകാലങ്ങളില്‍ തന്നു പോന്നിട്ടുമുണ്ട്. ഞങ്ങള്‍ ഓഫീസില്‍ പോണോ കല്യാണം കഴിക്കണോ എന്ന്തീരുമാനിക്കുന്നത് അങ്ങയെ പോലെ ഉള്ളവരാണ്. വിവാഹവും മരണവും ബന്ദ് ഇല്ലാത്ത ദിവസങ്ങളില്‍നടത്തുന്നവര്‍ ഒരു കാര്യം മനസ്സിലാക്കണം, അത് നിങ്ങളുടെ മിടുക്കല്ല...വല്യ വല്യ ആള്‍ക്കാര്‍ അന്ന് ബന്ദ് വേണ്ടഎന്ന് വെയ്ക്കാന്‍ കാണിച്ച മഹാമനസ്കത! അവര്‍ ഒന്നു വിചാരിച്ചാല്‍ ഉണ്ടല്ലോ...അവര്‍ക്കു ബന്ദ് എപ്പോള്‍വേണമെങ്കിലും പ്രഖ്യാപിക്കാം. നിങ്ങളുടെ വിവാഹത്തിന്റെ തലേന്ന് പോലും. അതൊക്കെ യാദ്രിശ്ചികം മാത്രം. (സര്‍, ഞാന്‍ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു എന്നത് മനസ്സില്‍ വെച്ചു എന്‍റെ കല്യാണത്തിന്‍റെ അന്ന് ബന്ദ് വെച്ചു എന്നോട്പ്രതികാരം ചെയ്യരുത്, പ്ലീസ്! ഞാന്‍ പെട്ട് പോകും.) അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു വന്നത് ബന്ദ് ദിവസം നമ്മള്‍ എന്ത്ചെയ്യണം എന്ന് ഇവര്‍ തീരുമാനിക്കും. അതിനിടയില്‍ എന്തെങ്കിലും പറ്റിയാല്‍, വെറും....മാത്രം. മിണ്ടാതിരുന്നുസഹിക്കുക. ജന്മനാ സംശയാലുവായ എനിക്ക് ഒരു ഡൌട്ട് കൂടി...ഇനി വന്നു വന്നു നമ്മള്‍ ബന്ദിന്റെ അന്ന്ചെയ്യുന്ന എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഇവര്‍ തീരുമാനിക്കാന്‍ തുടങ്ങുമോ? ലൈക്‌
നമ്മള്‍
എന്നും ചെയ്യുന്ന, ഒഴിച്ച് കൂടാനാവാത്ത, ജീവിത ചര്യകള്‍...അങ്ങനെ ആണെന്കില്‍ മമ്മി എനിക്ക് പേടിആവുന്നു...കാരണം നമ്മള്‍ മലയാളികള്‍ അതും മിണ്ടാതെ അനുസരിക്കും....

NB: ഇതു വരെ നടന്നതും ഇനി നടക്കാനിരിക്കുനതുമായ ബന്ദുകള്‍ക്ക് മരിച്ചവരായ ആരുമായി ബന്ധമൊന്നുമില്ലാ...ഉണ്ടെങ്കില്‍ തന്നെ അത് വെറും യാദ്രിശ്ചികം മാത്രം

What's this, Roshan?

Written on 8/21/2008 12:57:00 am by Swift!

To be frank, I don't intend to write anything.
The date of joining has arrived from Infosys. I don't know whether it is worth it, but I am feeling an excitement that I haven't experienced for quite some years by now. The desire to excel, the courage to dream; I am having them all, and I feel very happy to experience them. Seems like...
All I can say is I feel good.

That's one side of the story.
If someone's disturbs you beyond the limits, it's perfectly alright to kill that person, isn't it?
Coz if you can't kill thoughts, kill the one that generated 'thoughts that can't be killed'. The logic is simple: if you don't! it will kill you.
That's it. Let this remain incomplete and vague.

Btw: Don't kill yourself in the process. Coz in my eyes, you are worth more than anyone else.

ഷാലൂ

Written on 8/17/2008 08:45:00 pm by Swift!

കഴിഞ്ഞ മൂന്നു ദിവസങ്ങള്‍ ഇവിടെ തകര്‍പ്പ് ആയിരുന്നു . മൂന്നു കുട്ടികള്‍ ആയിരുന്നു കഥാനായകര്‍. ഡാഡിയുടെ ഇളയ സഹോദരനും കുടുംബവും ഞങ്ങളുടെ വീട്ടില്‍ വന്നിരുന്നു. അവരുടെ മൂന്നു കുഞ്ഞുങ്ങള്‍...നല്ല രസമായിരുന്നു അവരുടെ കാര്യങ്ങള്‍ കണ്ടിരിക്കാന്‍. മൂത്തയാള്‍ അലന്‍. ഇപ്പോള്‍ രണ്ടാം ക്ലാസ്സില്‍. അവനോടു ഏത് ക്ലാസ്സിലാണ് പഠിക്കുന്നത് എന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ അവന്‍ ഐറിഷ് ആക്സെന്റില്‍ പറയും:"സെക്കന്റ്" (ഫേഴ്സ്റ്റ്, സെക്കന്‍ഡ്‌ എന്നൊക്കെ അവന്‍ "പ്രോപര്‍ ആക്സെന്റില്‍" പറയുന്നതു ഞങ്ങള്‍ക്കു കൌതുകമാണ്). ആളൊരു കുപ്രസിദ്ധ വില്ലന്‍ ആയിരുന്നു ചെറുപ്പത്തില്‍. ഇപ്പോള്‍ ഭയങ്കര ശാന്തന്‍ ആയിപ്പോയി. അനിയന്‍ അവനെ ശാന്തന്‍ ആക്കിയതാണ് എന്നാണു ഞങ്ങളുടെ നിഗമനം.

രണ്ടാമന്‍ ക്രിസ്റ്റി. ചില നേരങ്ങളില്‍ നമ്മള്‍ അവന്‍റെ ഗോഷ്ടികള്‍ കണ്ടു ചിരിച്ചു മരിക്കും. അല്ലാത്ത നേരങ്ങളില്‍ അവന്‍ അവന്‍റെ ചേട്ടനെയും അനിയത്തിയെയും ഒരു പോലെ എടുത്തിട്ട് പെരുമാറും. ടിക്-ടാക് ആണ് കക്ഷിയുടെ ഇഷ്ട ഭക്ഷണം. പക്ഷെ അവന്‍ അതിനെ കിറ്റ്‌ കാറ്റ് എന്നാണു വിളിക്കുന്നത്. അവന്‍റെ ചിരി കാണുമ്പോള്‍ എനിക്ക് ജെറി മൌസിനെര്‍മ വരും. അത് പോലത്തെ കള്ളച്ചിരിയാണ് അവന്‍റെ ട്രേഡ് മാര്‍ക്ക്. ഭയങ്കര കുസൃതിയാണ്, പക്ഷെ അവന്‍റെ തമാ നിറഞ്ഞ പ്രവര്‍ത്തികള്‍ കാരണം എല്ലാവര്‍ക്കും അവനെയാ കൂടുതല്‍ ഇഷ്ടം. അവന് ഒരുകാര്യം വേണമെങ്കില്‍ അത് നടത്തിയിരിക്കും. അതിനുള്ള സൂത്രങ്ങള്‍ ഒക്കെ വന്‍റെ കൈയില്‍ ഉണ്ട്. അത് നടക്കുന്നത് വരെ അവന്‍ അടങ്ങി ഇരിക്കില്ല. അവന്‍റെ നമ്പറുകള്‍ നമ്മള്‍ക്ക് മനസ്സിലായാലും അവന്‍റെ ബുദ്ധികാണുമ്പോള്‍ സമ്മതിച്ചു കൊടുക്കും.

മൂന്നാ
ത്തെ ആള്‍ ഷാലോം. ഞാന്‍ "ഷാലുക്കുട്ടിയേ" എന്ന് വിളിക്കും. ഒന്നര വയസു വരും. പഞ്ച പാവം. ഭയങ്കര കളിയും തമാശയുമാണ്. പക്ഷെ വേറെ ആരേയെങ്കിലും കണ്ടാല്‍ അപ്പോള്‍ ഓടിക്കളയും.എന്നിട്ട് അമ്മയുടെ കാലില്‍ തൂങ്ങും.നമ്മള്‍ കൂടുതല്‍ അടുത്താലോ?, "അമ്മേ എന്നെ എടുക്ക്‌" എന്ന് പറഞ്ഞു കരയാന്‍തുടങ്ങും. പിന്നെ ഒരു രക്ഷയുമില്ല. ഞാന്‍ പഠിച്ച പണി പതിനെട്ടും നോക്കി എടുക്കാന്‍. ഒരു രക്ഷയുമില്ല. അടുക്കുന്നില്ല. ഒടുവില്‍ ഞാന്‍ രണ്ടും കല്പിച്ചു എടുത്തു. ആദ്യം ഭയങ്കര കരച്ചില്‍. ഞാന്‍ എന്‍റെ സകലനമ്പരുകളും പുറത്തെടുത്ത് കുട്ടിയെ ചാക്കിട്ടു. പിന്നെ ഞങ്ങള്‍ കളിയും ചിരിയും. പെട്ടെന്ന് അമ്മ മുന്‍പില്‍ വന്നുപെട്ട്."അമ്മേ എന്നെ.." പിന്നെയും തുടങ്ങി. ഒടുവില്‍ അവള്‍ അമ്മയുടെ കൈയില്‍ കയറി. അപ്പോഴാണ്‌ രസം. സ്വിച്ച് ഇട്ടതു പോലെ കരച്ചില്‍ നിന്നു. ഞങ്ങള്‍ എല്ലാം zooയില്‍ പോയി.അപ്പനും അമ്മയുമെല്ലാം അവളെ എടുത്തു തളര്‍ന്നു. അവള്‍ക്കു തന്നേ നടക്കേണ്ട അവസ്ഥ വന്നു. ഞാന്‍ situation മുതലാക്കി. അവളെ ടുത്തു. അവള്‍ക്ക് വേറെ രക്ഷയുണ്ടായിരുന്നില്ല. അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ കുറേ നേരം നടന്നു.ചാന്‍സ് കിട്ടിയപ്പോള്‍ അവള്‍ വീണ്ടും അമ്മയുടെ കൈയിലേക്ക് ചാടി. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു ഞാന്‍ ഞങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള പരിചയം കണക്കിലെടുത്ത് വീണ്ടും എടുക്കാന്‍ ചെന്നു. അപ്പോള്‍ അവള്‍ എന്നെ കണ്ട ഭാവം നടിച്ചില്ല.അമ്മയുടെ തോളില്‍ തിരിഞ്ഞുകിടന്നു. ഇത്ര അടുക്കാത്ത ഒരു കുട്ടിയെ ഞാന്‍ ആദ്യമായി കാണുകയാ. എന്നാല്‍ കളിയും ചിരിയും തുടങ്ങിയാല്‍ പിന്നെ ഭയങ്കര രസമാണ് താനും. വേണ്ട എന്ന വാക്കു അവള്‍ക്കു അറിയില്ല. അതിന് പകരം അവള്‍ "ഇല്ല" എന്നാണു പറയുന്നതു.ഞാന്‍ എങ്ങാനും അടുത്ത് ചെന്നു "ഷാലുക്കുട്ടിയെ അച്ചാച്ചന്‍ എടുക്കാം" എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അവള്‍ നീട്ടി പറയും: ഇല്ലല്ലാ... ചില നേരങ്ങളില്‍ ക്രിസ്റ്റിയുടെ അക്രമങ്ങള്‍ സഹിക്കാന്‍ പറ്റാതാവുമ്പോള്‍ മാത്രം ഷാലു ശാന്തത കൈവിടും. അവള്‍ അവനെ ചീത്ത വിളിക്കും:പോടാ പുല്ലേ. ഏതോ സുരേഷ് ഗോപി സിനിമയില്‍നിന്നു പഠിച്ചതാണത്രെ! ഇനി എങ്ങാനും അവള്‍ക്ക് ഭയങ്കര ദേഷ്യം വന്നാല്‍ അവള്‍ ഒരു warning മാത്രം കൊടുക്കും: "ഞാന്‍ 'പോടാ പുല്ലേ' വിളിക്കും..."

Target struck!

Written on 8/11/2008 11:26:00 am by Swift!

Wow! So India has a gold medal. Abhinav Bindra has won the gold medal in the 10m Air Rifle. The first Indian ever to win Olympic gold medal in an individual event. I was really thrilled to hear the national anthem played during the award ceremony. It's the first time that I am hearing the Indian National Anthem played in a medal distribution ceremony of the Olympics. And Mr. Bindra looked so calm and humble, smiling with an effect that "I do it everday". Yes he must be doing it. And heard that tremendous hardwork and determination brought him back from an injury.

As usual, the medal came from a person, who wasn't actually expected to(though he was consistent in his performance. We expected other "stars" to win the medal). The differences being this time the medal came at the start of the event itself, and that it was a nothing less than a gold! Also it is not a consolation medal, won to save our face, but this time we are really enthusiastic. Ms. Nehwal has advanced to the Women's Badminton Quarter Finals in style, thrashing the fourth seed. Hope she too wins another medal for India. The Archery team disappointed us. All eyes focussed on what RVS Rathore can do. It's a joyous moment for India, but we shoudn't forget that it is only a start and that we shouldn't be complacent. Countries of our size are grabbing medals. We shouldn't stop before we enjoy the same status as them.

One thing that makes me very happy is that the silver medalist is a Chinese. They are determined to become the best in this Olympics. They have been training themselves for years for this event; but we have shown them that when we really put in our talent-you just can't beat us!

Dare to live!

Written on 8/10/2008 11:38:00 pm by Swift!

"Suiciiiiiiiiiiiiiiiide"!
For those of you who have seen the movie Sholay, you can't forget the scene in which a drunken Dharmendra climbs to a height and shouts (I will commit) suicide! It's a very funny scene wherein he threatens the public that he will commit suicide. And it is all fake. He isn't drunk and is trying to act so. So why am I telling all this? My today's story is about my suicide attempt!

Back then I was a small kid. I am not sure whether I was in LKG or UKG. Those school days were a torture for me. I hated going to school (there is no official records on how many thrashes I have got from my father for refusing to go to school each day. Each day I will say, "I won't". He will say, "You will". After some drama, I will start getting my usual quota. I will refuse to walk. I will be dragged. And I will continue taking the beatings even on the way, due to my "undying spirit" for "that what I believe in". Eventually I reach school. The next day: the same events take place in the same order).

Yes, those days were actually hateable. I was in a foreign land, my class was an unknown world, all I knew was that there were countless benches behind me, all occupying hostile children. I didnot know the language (Hindi) and the classes were scaring. I was afraid of all the teachers and their classes. I still remember my first caning in my school life, for having scored 2.5 in Hindi. Those red digits are still vivid to me. She didnot know that I didnot know anything in Hindi and that I didnot belong to their place. I wanted to say, എന്‍റെ ടീച്ചറെ എനിക്ക് ഭാഷ അറിഞ്ഞുകൂടാ...കിലുക്കത്തില്‍ ഹിന്ദിക്കാരന്‍റെ കൈയില്‍നിന്നു ഇടി കിട്ടുമ്പോള്‍ ജഗതി പറയില്ലേ..ഏതാണ്ടു അവസ്ഥയായിരുന്നു എനിക്ക്. My academic life was full of such terrifying events. And all these were despite my being the second rank holder in the class. School!! was hell for me.

So, it was some vacation. A long one, but not the annual vacation. In their system, the summer vacation comes in between an academic year, so that you have homeworks to be completed when you return. I don't remember the exact events, there was some "Herculean task" to be completed, which was left uncompleted due to my "hardworking nature". I knew that the holidays were coming to an end. I shuddered when I thought of returning to school. I asked my mother when the school will reopen. She said "Thursday". Slowly the week went by. When it was finally Wednesday, the homework was still incomplete. And you know, those homeworks were dozens of pages and in many subjects. There was no way that you can complete it in one day. As the hours passed, I became more and more worried. Finally it was evening. I felt that it was the "End of World" for me the next day. There was no point in going to School the next day, since I had no hope of returning alive. I decided to act. Like all those great Dictators who considered it a shame to die at the hands of their enemies, I too felt that it was a disgrace. Moreover I didnot have the strength to undergo the torture. So I decided to end my life. Rather than wait until the next day for someone else to take my life. So death was imminent. Yes, my hour had come. So, I decided that no hope was left and death was the only way to evade the danger.

So I found out a method to die. I took a pen and "inked" my tongue. As soon as this ink reaches my stomach I will die, thought I. After having taken my doze of "poison", I went to bed and lied there, anticipating death. I was very sad, though, because I was going to die.

Some time later I found out that I did not die. I was shocked and troubled. Not dying now means that an even painful life awaits me the next day. I was not the one to withdraw due to a failed suicide attempt. This time, there will be no errors! With such a resolve, I now took a really fatal poison; you know what? I ate a full page of paper and to make sure that I surely died, I also "inked" my tongue, this time with double the quantity of ink!

Not to mention that I am still alive to narrate this story. It was a historic suicide attempt. I was a little kid but somehow after this event I decided that I will never try anything of this sort in my life, no matter what happens. I still don't know how the idea of suicide was so strong in the mind of a small child. Maybe that is something that the media and society injects into children. In those days there were no Cable TVs, there was only one channel-DD. If my case was so, what will be that of today's children, who are exposed to unimaginably inappropriate contents. Wonder how their personality gets distorted, and how strongly their immature minds absorb the contents meant to satisfy the adults who sit with mouths wide open before unrealistic stories.

Don't you know want to know the climax? A depressed Roshan, a complete failure, who failed not only in his homework, but also in his suicide attempt, went to his mother (after the failed suicide attempts). On seeing him his mother asked why he was so sad. He replied that he hadn't completed his homework. "So complete it, why are you sad? Don't you have one week?", asked his mother. "One week? how? my school reopens tomorrow, right?", he asked confused. "No, it is next Thursday", replied his mother.

Do you know how happy I felt then?

Now it all seems stupid, thinking on how easily I had decided to die, the reason I had for it, and still, the strategy I adopted for it! But what I feel now is that everyone who attempts suicide is as foolish as I was, no matter how grown-up he is. Anyone attempting a suicide has a valid reason to do it, but it is only years later, when he has lived much more and gone through a lot of experiences, that he realises that his cause was so childish(yes, as childish as mine, no matter what the cause is). No problem in this world is a sufficient reason for us to end our lives, because our lives are greater than the problems themselves. It might be only later that we understand that our perspective was narrow and that what we saw was only one bit of the whole picture. And that there was a way out of the problem that was troubling us, it is only that we couldn't see it then.

That little beacon of hope, which we were looking for, may be just across the river; if only we swim to the other shore! But most often, we give up, thinking that it is all over, and let us sink in the river.


Only few are fortunate to realise this truth, those foolish ones like me who didn't know the right way to die. For the intelligent ones, they either die without realising it, or escape but with irreparable damages to their bodies, and live a horrible life, now without even the strength to commit suicide, but realising that the earlier life was much better, if only they hadn't tried to end it.

That funny event of my childhood days taught me a great lesson. When you think that everything is over, just wait for some more time; an entirely different life may be awaiting you.

A bend in the road is not the end of the road,
Unless you fail to make the turn

Beijing, aha!

Written on 8/08/2008 06:46:00 pm by Swift!

Was watching the Olympics Opening Ceremony till now, but the "power cut" played the show-stopper...oops I can't watch it right now as there is no power supply.

It was really nice. Especially the play with electronics... who else can excel in it other than the Chinese?

The part which impressed me the most was that where tiny box shaped blocks moved up and down to create various formations. It was spectacular. While I kept thinking how many computers were involved and how many months of coding was required to achieve the precision of these movements, came the shock! Humans were inside these blocks (unseen to us) and they were moving each of the blocks up and down. Just imagine their memory and synchrony, in a situation where they can't even see how the other blocks are moving!

Ho! The power supply is on... Hope that the lighting of the Cauldron is not over. If it's, then I will miss what I really wanted to see.
******************************************************
Yea, I made it! A Chinese gymnast, with the spotlight focussed on him, ran 360 degrees around the stadium before lighting the Cauldron. Yes, but he ran through the air, at a height of hundreds of feet! It was spectacular. In recent years we have seen the dominance of technology over the conventional way of shooting an arrow to light up the Cauldron. But here they merged hum
an skills and technology to produce a wonderful show for millions of viewers worldwide. And the fireworks were magnificent! It was better than the one seen in Sydney Olympics. When the athletes from different nations marched past the audience it seemed that it was a fusion of culture. From the darkest to the fairest, the strongest to the fastest, everyone was here. I saw that I hadn't even heard of many of the countries before. Some had only a handful of athletes. But at the event of the event they will have a handful of medals too. What about the nation with a billion population. Each time we get away with a single face-saving medal, and that too from a "not-so-popular" athlete. By the way, are athletes popular in India?

Not so this time, it seems. With a silver medalist leading the "Indian Army" and Mrs. Sonia Gandhi herself waving to the athletes, it seemed that the Indian camp is very enthusiastic. And we have more medal hopes in this Olympics than in recent ones. RVS Rathore is on the top of the list, with his body language indicating that he is thirsty for gold. Anju Bobby George is another; though she is a performer, medals have been evading her. We have hopes in the boxing and shooting teams also. The tennis duo, Paes-Bhoopathi too can bring in a medal provided they don't cont
end individually for the Double's title. And the point is that we have similar hopes for every Olympics, until we realise that though we are as good as we expected, others are better! Let's hope there is a change this time.

Trivia:

  • Around 40 billion$ USD spent for Beijing Olympics.
  • The order in which the nations appeared in the march past was based on the number of strokes required in the Chinese alphabet to represent the first letter of the country's name.
  • At least one of the colours in the five Olympic rings is present in the flags of each of the member nations.
  • The Mascots

Like the Five Olympic Rings from which they draw their color and inspiration, Fuwa will serve as the Official Mascots of Beijing 2008 Olympic Games, carrying a message of friendship and peace -- and good wishes from China -- to children all over the world.

Designed to express the playful qualities of five little children who form an intimate circle of friends, Fuwa also embody the natural characteristics of four of China's most popular animals -- the Fish, the Panda, the Tibetan Antelope, the Swallow -- and the Olympic Flame.

Each of Fuwa has a rhyming two-syllable name -- a traditional way of expressing affection for children in China. Beibei is the Fish, Jingjing is the Panda, Huanhuan is the Olympic Flame, Yingying is the Tibetan Antelope and Nini is the Swallow.

When you put their names together -- Bei Jing Huan Ying Ni -- they say "Welcome to Beijing," offering a warm invitation that reflects the mission of Fuwa as young ambassadors for the Olympic Games!

Let the Olympics make human kind Swifter, Higher and Stronger!

Once again trivia: "It doesn't matter whether you win or lose, what is important is that you participate", was probably said by an Indian athlete.

മദര്‍ tongue

Written on 8/08/2008 11:07:00 am by Swift!

കേരളത്തനിമയില്‍ മുങ്ങിക്കുളിച്ചു പച്ചവിരിച്ചു കിടക്കുന്നെന്‍ മാതൃഭൂമി...

Yea!! I am learning how to type in Malayalam. And it's as if I am going back to my Standard Two basics in learning Malayalam Fonts.

And I am seriously worried, having seen how English can be used to create Malayalam, whether the next generation will learn how to write Malayalam.

ഡു നോട്ട് റീഡ് ദി അബവ് മലയാളം ലയിന്‍സ് ഫോര്‍ എ സെക്കന്റ് ടൈം ഹ ഹ ഹ ..ഇറ്റ്സ്
റബ്ബിഷ്,
ദാറ്റ് വോസ് ജസ്റ്റ് ആന്‍ എക്സ്പെരിമെന്റ്റ് ഇന്‍ ടൈപ്പിങ് ഇന്‍ മലയാളം.

ഹാ ഹാ ഹാ, ഇപ്പോള്‍ മലയാളം എല്ലാം ഇംഗ്ലീഷിലും ആയി
and English in Malayalam.

Having learnt how to write Malayalam(is it?) I have converted my previous post to Malayalam font.

Go.

Written on 8/06/2008 10:44:00 pm by Swift!

Na hai yeh pana
Na Khona hi hai
Tera Na hona jane
Kyun hona hi hai

Tum se hi din hota hai
Surmaiye shaam aati
Tumse hi tumse hi

Har ghadi saans aati hai
Zindagi kehlati hai
Tumse hi tumse hi

Na hai yeh pana
Na Khona hi hai
Tera Na hona jane
Kyun hona hi hai

Aankhon mein aankhe teri
Baahon mein baahein teri
Mera na mujhe mein kuch raha hua kya
Baaton mein baatein teri
Raatein saugatein teri
Kyun tera sab yeh ho gaya hua kya
Mein kahin bhi jaata hoon
Tumse hi mil jata hoon
Tumse hi tumse hi

Shor mein khamoshi hai
Thodi se Behoshi hai
Tum se hi tum se hi

Aadha sa wada kabhi
Aadhe se jyada kabhi
Jee chahe karlu is tarah wafa ka
Chode na chote kabhi
Tode na tute kabhi
Jo dhaga tumse jud gaya wafa ka

Mein Tera sarmaaya hoon
Jo mein ban paya hoon
Tumse hi tumse hi
Raaste miljate hai
Manzile miljati hai
Tumse hi tumse hi

Na hai yeh pana
Na Khona hi hai
Tera Na hona jane
Kyun hona hi hai

വീണ്ടും ...

Written on 8/06/2008 10:11:00 pm by Swift!

ചിറകുകള്‍ ഓരോന്നായി അരിഞ്ഞു കളഞ്ഞാല്‍...
എല്ലാം കഴിയുമ്പോള്‍ അവന്‍ ജീവനോടെ ഉണ്ടാവുമോ?
അതോ ഒരു പുതിയ ജീവിയായി മാറുമോ?
ചിറകുകള്‍ ഇല്ലാത്ത ഒരു ജീവി...

That night it rained

Written on 8/06/2008 12:38:00 pm by Swift!

Taken from an e-mail forward

"Lets go for a walk", said Rahul.

"Yippee. Lets go", said Swetha, almost jumping out of her seat.

It was yet another boring day in the Mysore training institute. Dusk

was breaking in. Swetha had already taken two breaks since lunch.

Nevertheless, she had been anticipating Rahul's invitation for

another break.

Rahul and Swetha had known each other for the last couple of months.

They had been together since the training days. People knew them as

the best of friends. Rahul, the regular T-D-H type, who spoke with a

heavy Bengali accent, was a popular flirt in the DC. On the other

hand, Swetha was a chubby sweet little girl, who was always on the

lookout for sorrow souls. They enjoyed being in each other's company.

Swetha would disclose all his crushes to Rahul, and Rahul would

always be seen taking classes from Swetha, on how to impress a girl

in 24 hours. Rahul had helped Swetha to forget her 7-year-old single

lane relationship and Swetha would see to it that Rahul would never

be lonely. Most of the time, they were together. People admired, some

even sneered with jealousy, the relation that these two shared.

The walk today was unusually long.

"This is gonna be one of our last walks", muttered Rahul in a low

tone.

"I know", replied Swetha in a soft, almost inaudible voice.

Mysore DC had completed the long cycle training and the postings had

been announced the previous day. Swetha was posted at Mysore base

location, while Rahul would have to shift to Bangalore. Even though

they both always knew that they had to separate one day... they did

not expect it to happen so soon.

Swetha, who belonged to the sentimental group, looked at Rahul and

managed to pass a disguised smile. "I tried my best for a swap. The

HRC is stubborn. She is still holding on to 'EURP P.U. doesn't

encourage swaps.' I cannot stay here alone Rahul."

"I swear, I am gonna miss you badly too dear" replied Rahul, again

faking a smile.

"Hey don't worry sweetie, Mysore is just three hours from Bangalore.

Just call me and I will be here." said Rahul, trying to cheer her up,

though his words did not light up Swetha's face.

She just replied with a frown. "You will be busy with your new girl

friends and your work. You will soon forget me"

"Hey come on!" said an offended Rahul. "You are my best friend. Can I

ever forget you dear?"

"You just wait and see", came an almost sobbing reply.

"Don't start crying dear." Said Rahul with a gloomy face... "Oh... by

the way... it's getting late... let's go back" he said, taking a

U-turn.

~~~~~~~~~~~~~~~~

As destiny wanted......... the next week saw Rahul packing his bags

for Bangalore, while Swetha moved out of her PG, to a rented apartment

closer to her office. They parted with a few wet handkerchiefs. The

bus started moving. Rahul looking through the Volvo glass was trying

to say something to Swetha. His actions deciphered, as "I will call u

when I reach there. Gonna miss you. Take care... Bye-Bye"

Swetha was comforted by her own tears. She felt very lonely, as if

she had lost something. Something, very precious. Consoling herself,

she went back to her room, shut the door, and started sobbing again.

She had found a very good friend in Rahul, and he was her major

support. She had no clue in the beginning that she would get so much

attached and more important... too much dependent on him. She sobbed

herself to sleep.

A couple of hours later, she heard her mobile ringing. One look at

the tiny screen, which happened to display, "Rahul calling..." and she

was overjoyed. She answered the call with a "Hey... You reached so

soon? How was the trip?"

"Yo dear! Just reached. Bangalore seems to be bliss. The climate is

almost like Mysore. It is wonderful... though Mysore was better....

Coz I miss you badly here..."

"I miss you too dear," said Swetha... trying to stop her tears. They

talked on for almost an hour. Swetha was all the time advising him, on

what to do and what not to do. And Rahul was responding with a "Yes

dear" "Ofcourse I will" "Sure, I wont"

~~~~~~~~~~~~~~~

A couple of days had gone by. They used to call each other every day.

They did not miss the good morning / good evening / how are you / I

am fine ... SMS almost every hour. Thanks to the Airtel to Airtel

free SMS scheme. Slowly the days went by. Two weeks had past since

they parted.

That Saturday, Rahul called up Swetha in the morning and said... "Hey

Swetha... you know what... I am gonna have a terrific weekend. We are

going to check out Nandi hills today."

"We? What do you mean by we?" asked a puzzled Swetha.

"Oh Oh. I completely forgot to tell you about my new friend. She is

so cute. We are in the same project. We both are going to the hill

station. Just about to leave... So thought of calling you up and say a

hi."

Somehow the "hi" was not so enticing for Swetha. Back there, she was

finding it hard to talk to anyone after Rahul left, while on the other

hand, someone had already taken her place in Rahul's life. She managed

to mumble out "That's great Rahul. Have a nice time... and enjoy

yourself." She was kinda upset, but dint show it.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Days went by and Swetha was feeling that the distance between her and

Rahul was slowly increasing.

Then one day... the phone at her desktop rang. "Swetha... you have to

go to Bangalore for one week to gather the details of our APPLE

project". It was the voice of her PM. Swetha could hardly believe her

ears. "Wow! What luck! I can meet Rahul for a week," she said to

herself. She was very much happy and excited over this new twist. As

luck would have it... it was Rahul's birthday next week. She thought

of giving him a big surprise. Therefore, she hid the news from him.

Next week, Swetha was in Bangalore. Thanks to the huge crowd of

people, she managed to go unnoticed by anyone, especially Rahul, for

the first day. It was evening. She had left office early. She went to

the market and brought some beautiful flowers. She had been waiting

for this day. Flowers have this magical way of pleasing people... and

so she was choosy in selecting them. Rahul was her best friend, and

she cared a lot about him.

Taking the flowers home, she had her dinner and was waiting for time

to pass. She knew Rahul's address... she left the hotel at 11:30 and

hired a taxi to reach Rahul's place. It was a short distance away, so

she reached pretty soon. She groped around and found out his flat. The

lights were still on. She frowned. She wanted this to be a magnificent

surprise and hence had expected him to be sleeping. Nevertheless, she

timidly went to the door and rang the bell. The door opened in a few

seconds... There was Rahul. "Happy birthday..." said Swetha. Rahul was

stunned. He could not believe his eyes. Taking the flowers, he said.

"Oh gosh! Thank you so much Swetha. I never expected you... come on...

come inside..." Swetha removed her shoes and went in. Little did she

knew that there was a bigger surprise waiting for her inside. She saw

that the room was decorated and there was a birthday cake, which had

candles on it. There was a pretty girl standing there in blue denims

and a red top.

"Err... Swetha let me introduce you to Neha. And Neha, this is my

friend Swetha" The girls exchanged smiles and said Hi to each other.

Swetha felt uncomfortable. She wanted to be the first one to wish him

on his birthday. But look here! It seemed that someone else had

already done it. Still, controlling her feelings, she did not react.

They sang the birthday song together, cut the cake, and had fun. The

Party was over. Swetha said, "Rahul, it's getting late, I will leave

now. Can you tell me where can I find a taxi?"

"Hey, are u nuts or what? It is very late. You don't need to go

anywhere. Sleep here tonight. Even Neha has decided to stay back."

Swetha would never have accepted this, but the last line "Even Neha

has decided to stay back" drove her to say, "Well, if you insist, I

will stay back."

The next day morning, once again Shweta wished Rahul and left for her

hotel.

Work was hectic. She met Rahul for his dinner party in the evening.

Neha was with him. She found this annoying, but as usual, did not

utter a word.

The next day morning, she called Rahul and said... "You mean fellow,

you haven't shown me around Bangalore. I am free today evening. Take

me to the good places"

"Sure we will do that baby." Was his reply.

The day was boring for Swetha with not much work to do. She waited

until five and then buzzed him on his cell. "Where are you Rahul? Come

on... let's go!"

"Oh... I am so sorry Swetha; I have this telecon thing... I am gonna

be late... just wait for some time... please dear"

"Sure I will wait dear, you finish your work. Tell me where are u, I

will come there and cheer you up", said Swetha.

"Hey that's fine dear. No need to take any trouble... Besides, Neha

is also here."

Swetha was surprised. She had not expected him to say this. This

time, not knowing how to react... she was searching for words to

reply... she struggled and said... "Well.. err ... Rahul.. I am.. err

very tired.. I think I will go back... err.. Let us go tomorrow..."

Rahul replied "Wow, that's fine... no problem. We will surely go

tomorrow okay, thanks a ton Swetha for understanding."

Unfortunately tomorrow never came. Rahul was busy with one thing or

the other. She was feeling all the more lonely and desolate. The

feeling that Neha had replaced her position sank her. A frustrated and

irritated Swetha was waiting for her last day in Bangalore.

That day, she did not expect Rahul to call her. So to inform him that

she is leaving, she called him in the evening and told him that she is

leaving in an hour. She was shocked by Rahul's reply. "Oh I am so

sorry dear; I won't be able to come to see you off. Today I have a

very important meeting, I am really sorry yaar." "Its okay Rahul",

said Swetha, thinking at the back of her mind... what meeting could

Rahul possible have after office hours.

Heartbroken by the crushing changes she found in her best friend, she

left for the Majestic bus station and boarded her bus. She kept on

looking outside as if she was expecting a miraculous surprise. But no

one turned up. Resting her head on the slide seat, she closed her

eyes. Memories of those wonderful times spent with Rahul were flashing

in front of her eyes. She did not have any grudges that Rahul had

replaced her, but what pricked her was how easily she was forgotten

and forsaken. The journey was perhaps the dullest and saddest for

Swetha.

Back in Mysore, and back to work, Shweta was trying to cope up with

life. After a week, Rahul called her up. She did not want to create an

issue, but just could not stand it. She blurted out everything. She

asked him to give an explanation. His reply was "Look Swetha, you are

a very good friend of mine. But now, there is someone more important

in my life. Someone with more priority. Swetha... I am in love with

Neha." The words were so cold that Swetha could feel its bite.

Gathering all the bits of her remaining calm, she sobbed and said. "I

don't have any problem with that Rahul. But falling in love doesn't

essentially mean that you have to forsake your old friends"

"You have never fallen in love. What will you know about love,

Swetha?"

Rahul's words shattered her heart. She had never expected to hear

this from the person she cared and loved the most. She quietly cut the

phone. She shut her eyes tight and cried.

That night it rained.

______________________________________________________________

We should never forget our friends, coz it hurts. It hurts a lot,

when you feel that you have been replaced... when you have been forsaken...

and when you have been forgotten and when you are no longer wanted.

.

.

.

Though the truth is that,
Replacement is inevitable.